تا تو هستی، زندگی باید کرد...

 هرکی شنید، پرسید: آخِ مگه چی داره واست؟

 هرکی شنید، گفت: واقعا...؟!

 اما هیچ کی نفهمید که تو چی هستی برا من...؟!

 نفهمیدند که چه‏ها برا من نکردی...؟!

 نفهمیدند وجودت سرشار از عشقه...

 نفهمیدند... نه یک نفر، بلکه چند‏ها نفر...

 من سست بودم که...

 تا به من گفتن: وجودش آزارت میده، اضافیه، به تو گفتم: دیگران نمیخوان باشی...

 نمیدونم چرا با تو اینچنین کردم...؟!

 چرا تو را به حرف فروختم...؟!

 چرا برای عشقت ارزشی قایل نشدم...؟!

 چرا... ؟! چرا...؟! چرا...؟!

 تو از همه لحاظ از من بزرگتری، مگر...

 شاید برا هرکی باید توضیح بدم که چرا میخوام تو با من باشی، ولی...

 ولی دیگه توضیحی برای هیچ کی نمیدم، بجز...

 بجز اونکه خودش میدونه!

تو با تمامی مشکلاتت، با تمام مسائل زندگی خود...

 با تمامی اینها به با من نشستی ومشکلاتم حل کردی... حرف زدی...

تا صبح به من نماز خواندن یاد دادی...

هر روز دم غروب: حال دلت چطوره ؟...

هــــــــی...

من باز به طرف تو اومدم و تو بدون هیچ منتی مرا پذیرفتی...

باز شدی دوست جونم...

هنوز تا پیامکت میدهم، جوابم را میدهی، در هر شرایطی...

هنوز دوستم داری...

هنوز میگویی تو مثل... برای منی...

هنوز عشق... اما...

دلم برای هر روز غروب...

دلم برای صدای...

دلم برایت...

تنگ شده .

تو با منی، میگویی: تو همونی، اما...

من... هیچ!

دوست دارم برایت کاری کنم، اما افسوس که توانی ندارم، اما...

اما با کمک ...! بهترین میشم و فریاد میزنم...

(‏ همچو حضرت سهراب ):

تا شـقـایـق هست، زندگی باید کرد...

حرفی بزن ، چیزی بگو